ASV 2 komt weer bovengronds
Degraderen en dan de eerste twee wedstrijden verliezen, het
is niet iedereen gegeven. Maar op zaterdag 7 maart ging de zon weer schijnen
voor ons tweede. We hadden elkaar al ingefluisterd dat we nog steeds kampioen
konden worden, en toen de metro in de Rotterdamse Rijnhaven bovengronds kwam en
wij een fabuleuze blik over het glorieuze, door de lentezon bestraalde
havenlandschap in de schoot geworpen kregen, wist ik het: ook ASV 2 zal weer
bovengronds komen.
Erg hoopvol begon het allemaal niet. Ons toptalent Pieter
Verhoef was verhinderd, Johan Wolbers meldde zich daags voor de wedstrijd
strontziek af, en ‘s morgens kreeg onze hopman Richard een telefoontje van Jan
Knuiman, dat hij niet kon komen omdat er bij hem was ingebroken. Dan kun je als
schaaknerd heel flauw doen en roepen dat de kans nu statistisch heel klein is
dat er nog eens bij je wordt ingebroken, maar het was volkomen begrijpelijk dat
Jan hierom verstek liet gaan.
Gelukkig is ASV in de breedte sterk, en gelukkig kwam dat nu
ook eens tot uiting: onze invallers scoorden 2 uit 3! Bravo! Daarmee hadden ze
dus een belangrijk aandeel in de krappe zege die ons voor het eerst dit seizoen
boven de 50% tilde.
Wij speelden in een zaal met drie teams van Charlois Europoort,
een eerbiedwaardige club (in een nogal kil clubhuis) waarvan het eerste na vele
jaren weer in de top van de Meesterklasse meedraait en die middag koploper En
Passant op een gelijkspel zou houden. Misschien wel een historische wedstrijd,
maar ik heb er bijna niks van meegekregen omdat ik nogal druk was aan mijn
eigen bord.
Anders was dat voor Koen Maassen van den Brink. De man die
die ochtend nog opgetrommeld moest worden, was als eerste klaar tegen Charlois
3. De topscorer van dat team, Kresna Soerjadi, liet koud uit de opening al een
stuk instaan. Koen kneep zichzelf even, nam een drankje, ging eens kijken bij
het bord van GM Jan Smeets, toen uit het raam naar de Euromast (maar die stond
er niet), en toen pakte hij toch maar dat stuk. Gelukkig niet bij Manuel
Bosboom gekeken! Soerjadi gaf meteen op.
Charlois 3, op papier niet sterk maar achter de borden zeker
niet zwak, sloeg terug. Remco Gerlich deed het in de opening eventjes
nonchalant met ...Pf6 in plaats van ...Pe7, waarna Cor de Wit met La3 permanent
de zwarte rokade kon verhinderen. Dat werd rommelen geblazen voor Remco, maar
De Wit, telg uit een beroemde schaakfamilie (neem ik tenminste aan) uit 010,
liet zich niet van de wijs brengen en nadat hij zijn dame ferm op e5 had
geplant was er voor onze Remco geen houden meer aan.
De wedstrijd leek zich hierna toch gunstig voor ons te
ontwikkelen. Mijn vriendelijke tegenstander bood me voor de tweede maal een
drankje aan, en toen bestelde ik maar een biertje. Dat bleek van het merk
Hertog-Jan te zijn. ASV-bier! Wat je noemt een opkikker. En die kon ik
gebruiken, want ik bevond me op dat moment net in het dodelijke schemergebied
tussen hoop op winst en waanzinnige zelfdestructie. Maar daarover later
(ietsje) meer.
Het geval wil namelijk dat Sander Berkhout naast mij een
pion had gewonnen in zijn geliefde Moderne, en relaxed op de winst afkoerste in
de vette tijdnood van tegenstandster Angelique Osinga, wier moeder (neem ik
tenminste aan) achter de bar stond maar vaak bij haar partij kwam kijken. Plotseling
werd ik gewekt door een luide snuif en de uitroep: “Remise? Ik heb helemaal
geen zin meer!” Angelique reageerde stoer met nog luttele minuutjes op de klok:
ze dacht even na, en nam toen toch maar aan. Een raadselachtig offer van
Sander, en ook later werden zijn beweegredenen mij niet helemaal duidelijk. “Ik
zat me te ergeren aan de partij van Richard”, probeerde hij nog bij de lokale
Indonesiër, maar dan kunnen we allemaal wel remise geven. Daarover later
(ietsje) meer.
Onze tweede invaller Koert van Bemmel (jarenlang een vaste
kracht) had een al even relaxte middag als Koen. Nancy Kirana speelde planloos
in de opening en liet daarna een pion slaan voor zero compensatie. Toen Koert
daarna ook nog haar loper insloot hield Nancy het voor gezien. Stand 2,5-1,5 –
virtueel bovengronds. En een TPR van 2623 voor Koert dit seizoen – dat ga ik
helaas niet meer redden.
Onze derde invaller Eric Langedijk “trok de stand weer
gelijk”, zoals hij het later geestig uitdrukte (ja, erg leuk Eric). In een
soortement Gesloten Siciliaan stond hij met zwart vrij degelijk, tot hij op het
onzalige idee kwam om met ...b5-b4 op winst te gaan spelen. Opponent Andrej
Pietrow plantte ferm een paard op c4 en dat was die Vorentscheidung: 2,5-2,5.
Toen waren alleen John Sloots, Richard van der Wel en
mijzelf nog bezig. Ik was al de hele middag vruchteloos doende een voordeeltje
uit een steen te kloppen (kent u die uitdrukking?), John had een groot voordeel
met enkele afruilen om de een of andere reden zien omslaan in een groot nadeel,
en Richard, ja Richard... die stond een toren achter.
Ik moet erbij zeggen dat hij die had geofferd, en dat hij
(wit) er pionnen op a6 en b6 voor had. Kortom, waaraan Sander zich zo ergerde
begrepen wij niet echt. Eigenlijk was het best een briljant concept. Eerst
zette hij zijn ervaren tegenstander zo’n beetje pat, toen liep hij in een zet
of zeven met zijn koning van g2 naar a5 (“de combinatie al telefonerend”, zoals
hij het later geestig uitdrukte) en vervolgens plantte hij ferm zijn loper op
a6. Die kon met de b7-pion geslagen worden, maar dat was juist het mooie. Hup,
ook nog een kwaliteit ertegenaan. Toen had zwart twee torens nodig om die twee
vrijpionnen in bedwang te houden, dus Richard opende rustig de stelling op de
koningsvleugel en won. Tegenstander Jaap Staal, al meer dan vijftig jaar lid
van Charlois, reageerde sportief door Richard te feliciteren met zijn mooie
combinatie. Echt eentje van de oude stempel.
Een gelijkspel lag in het verschiet omdat ik niet echt
vorderingen had gemaakt, en John inmiddels twee pionnen achter stond in het
paardeindspel. Gelukkig was de koning van Filip Borst ver van die pionnen
verwijderd en kon John beide boeren ophalen met subtiel tempospel, zoals hij
het nota bene onlangs nog had geleerd op de training van Willy Hendriks. Het
halve punt gered, en nu was remise bij mij genoeg voor de teamzege.
Ergens onderweg was mijn stelling een beetje verdacht
geworden, maar op het spannendste moment had mijn tegenstander gekozen voor een
iets minder doch waarschijnlijk verdedigbaar eindspel. Ik had natuurlijk weer
een 5-3 zege doorgegeven voor de Jackpot en had bovendien een goed gedekte
vrijpion helemaal op c7. Dus ik probeerde het nog even in de lichte tijdnood
van mijn tegenstrever. Jésus Canedo jr. gaf echter geen krimp, en het eindspel
was potremise. Toen op een gegeven moment Peng, die drie niveaus hoger net een
subtiel eindspelletje had gewonnen, aan mijn bord stond en me bestraffend leek
aan te kijken, koos ik maar voor het halve ei.
Daarmee was onze derde achtereenvolgende zege, hoe krap ook,
een feit en zijn we weer volop in de race! Ik zeg het nog een keer: gewoon alle
resterende potten winnen en we worden kampioen.
Charlois Europoort 3-ASV 2
Jésus Canedo jr.-Peter Boel remise
Angelique Osinga-Sander Berkhout remise
Jaap Staal-Richard van der Wel 0-1
Filip Borst-John Sloots remise
Nancy Kirana-Koert van Bemmel 0-1
Cor de Wit-Remco Gerlich 1-0
Kresna Soerjadi-Koen Maasen van den Brink 0-1
Andrej Pietrow-Eric Langedijk 1-0
Peter Boel
